Verslag lotgenotendag op zaterdag 9 september in Breda
Als je ze ergens tegen komt merk je niets aan ze, de mensen die een dramatisch verkeersdelict in hun familie hebben meegemaakt. Een naaste zijn verloren of levenslang invalide en afhankelijk zijn.
Dat wordt anders als 8 mensen tijdens een lotgenotenbijeenkomst bij elkaar zijn. Eindelijk mag dan de pijn en het diep verborgen verdriet er zijn. Dat, waar in hun dagelijks leven nauwelijks een moment of plek voor is. Waar men bang is de ander te belasten. En ontstaan bij de bijeenkomst warme gesprekken en verbindingen tussen mensen die elkaar daarvoor niet eens kenden.
Indrukwekkend was het verhaal van de moeder die haar enige kind verloor. Nauwelijks kan ze zichzelf nog op de been houden. En de moeder wiens kind levenslang heeft door het hersenletsel dat hij heeft opgelopen. Dat geeft niet alleen haar kind maar ook haar en haar partner levenslang. Dagelijks zijn ze belast met de zorg.
Telkens opnieuw merken we bij de bijeenkomsten dat de deelnemers het als een ontlading ervaren om ‘onder elkaar’ te zijn. Om het leed, maar ook de wondermooie momenten met elkaar te kunnen delen.